Een zeer indrukwekkend verhaal, wat mij aan het hart gaat.

Herkenbaar, rauw, eerlijk, ontroerend, grappig. Heb  in mijn leven veel gelezen en lees niet veel meer in het Nederlands. Maar dit boek zou ik zeker aanraden, zowel aan mijn collega-zorgverleners als aan mijn familiie.

Wat mooi hoe je over je beide ouders schrijft en ook over je gezin; zo liefdevol.

De wijsheid van je ouders heeft zich wel in je genesteld. ;-)

Herkenbaar, confronterend soms. Relativerend.

Die episode over de beenham in stukjes! 😃 Ja 'wij' zijn vaak goedbedoeld aan het over-organiseren. Geweldig, dat je vader dit terugstuurt naar de keuken. Een metafoor, wat mij betreft.

De constatering dat, wanneer je vader niet meer op de 'geëigende' manier respect kan opbrengen (bij de uitvaart van schoonzus), het leven voor hem niet meer zinvol is. 

De brief van je moeder aan het verpleeghuis, waarin ze heel netjes én resoluut uitlegt dat ze haar plaats bij je vader moet innemen.

Zó herkenbaar. Zo sterk. Laten we nooit meer aan mensen hun plaats en taak ontzeggen!

Dank voor je boek. Enne ik ben benieuwd hoe het -na bijna een jaar- nu écht is met jou en je moeder.

Onder de indruk van dit heftige, eerlijke debuut van deze auteur. Een waargebeurd verhaal over ouderzorg, mantelzorg en thuisonderwijs ten tijde van corona. 

Een stille aanklacht naar de uitholling van de zorg (te weinig handen voor respectvolle en aandachtige zorg). Een stille aanklacht tegen hoe zorg als het hoogste goed beschouwd werd tijdens corona terwijl 'zorg' net ook verwaarloosd werd door corona...

Een relaas over hoe een gezin alle ballen hoog probeert te houden tussen alle thuiswerk en thuisonderwijs. Een vrouw op het kruispunt tussen bezorgdheid om haar ouders en bezorgdheid om haar kinderen ten tijde van corona. De sandwich generatie. 

Heel herkenbaar op alle vlakken. Heel vlot geschreven door de korte hoofdstukjes en korte paragrafen. Indringend.

Een debuut met een waargebeurd verhaal. Ik hoop nog meer boeken van deze schrijfster te mogen lezen.

“Je spreekt het heel makkelijk uit: de kwaliteit van leven. Net als: na regen komt zonneschijn. Totdat het ter discussie staat, totdat het voor je staat. Totdat het regent en er voorlopig geen zon te zien is.”

Dit boek gaat over de vader van de schrijfster. Hij krijgt een beroerte, waardoor hij halfzijdig verlamd raakt en daar cognitief schade aan overhoudt. Ineens heeft hij ernstig hersenletsel, is hij zijn zelfredzaamheid kwijt en volledig overgeleverd aan de zorg. Zorg die serieus onder druk staat. En daarnaast is de coronaperiode begonnen en dat heeft enorme impact. De schrijfster vraagt zich in dit boek af of we niet allemaal recht hebben op de regie over ons eigen leven, over het zelfbeschikkingsrecht, het recht om te sterven.

Het gaat niet alleen over haar vader, een bijzondere man die vroeger in een TBS kliniek werkte, maar ook over haar moeder. De totale lockdown waardoor ze niet meer op bezoek mag, maakt haar machteloos. Daarnaast gaat het over haar kinderen, over thuisonderwijs volgen, hoe alle vanzelfsprekendheid wegvalt. De schrijfster komt zelf aan bod, zij is communicatie docent, moeder, vrouw en nu ook mantelzorger, veel verantwoordelijkheden in een moeilijke tijd. Het is bijzonder hoe zij eerst het waarom wil weten, voordat ze een oordeel velt. Dat laat ze ook zien ten opzichte van de zorg, ze heeft ondanks alles ook begrip voor de zorgmedewerkers die met hun rug tegen de muur staan, door zeer hoge werkdruk en alle regelgeving.

Volgens Manon Tennekes is het nodig dat we achterom kijken en niet altijd maar door blijven gaan, want dan lopen we het risico dat echte veranderingen uitblijven. Alhoewel het verhaal schrijnend is, relativeert de schrijfster veel en dat maakt het lichter. Ik werd diep geraakt door de brief van haar moeder aan het verpleeghuis. Ze geeft (terecht) aan dat haar bezoek aan hem cruciaal is, omdat haar man door te weinig prikkels verder is weggezakt.

Een verhaal dat je raakt, ontzettend mooi geschreven in korte dagboekfragmenten en goed om eens stil te staan bij zelfbeschikkingsrecht en de impact van corona.

Dankjewel voor dit grootse geschenk

aan mij, aan de wereld

Met jouw indrukwekkende boek eer je niet alleen je vader, je moeder, je gezin

maar vooral ook het leven

Het recht om vrij mens te zijn, het recht op zelfbeschikking

Met plezier, ontroering,

dankbaarheid en bewondering heb ik het gelezen

Powervrouw

Om het zo te verwoorden, zo te doorzien

en in de dagelijkse realiteit te leven

want ontsnappen kon niet

Je toont moed

door het leven zo te tonen

door jezelf te beschrijven

en een inkijk te geven in jouw ervaring

als mens, als moeder, dochter, als zus, vriendin en docent

Een prachtige spiegel voor iedereen die het leest

Dankjewel voor dit bijzondere geschenk

Laten we maar veel sporen van liefde achterlaten

Dat is de enige weg naar echte verandering!

En inderdaad: arrivederci!

Dit boek verdient het om twee keer te lezen. Manon haar directe schrijfstijl samen met het aangrijpende verhaal maken dat je het in één ruk wilt uitlezen. Maar dat doet het verhaal tekort, de situaties die ze beschrijft vragen ieder voor zich om reflectie. Want is haar verhaal niet tegelijkertijd ook ons aller verhaal?

Boek als cadeautje ontvangen. Precies wat ik hoopte en verwachtte. Iedere zin is raak. Kom zakdoekjes tekort. Mooi, pakkend, humor en zo herkenbaar. 

Jouw manier van naar de wereld kijken, observeren, voelen, denken en vertellen, raakt. Door je verhalen word je aan het denken gezet; heb ik wel goed geluisterd, heb ik niet te snel geoordeeld, moeten we het niet anders doen? Eigenlijk zijn het stuk voor stuk kleine levenslessen.

Wat is het herkenbaar. Momenten van onvermogen en vertwijfeling. En toch steeds een manier vinden om door te gaan. Je hebt gelijk, we moeten ook tijd hebben om dingen die we meemaken te verwerken. Even stil staan en ruimte geven.

Ik vond het zo mooi geschreven dat ik voor het eerst in mijn leven een boek in één dag heb uitgelezen! Een boek waar ik af en toe met een glimlach zat te lezen en een paar pagina’s verder weer werd geconfronteerd met de pijnlijke realiteit. 

Een kabbelend verhaal met diepe boodschap. Manon presenteert met ogenschijnlijke alledaagse ervaringen een existentieel verhaal over zelfbebschikking en rouw. Wat je als mens kwijtraakt zodra je ziek wordt en niet meer thuis kunt (of mag) zijn. En hoe je je als omstander daaraan overlevert. 

Dit heeft Manon geportretteerd in haar vader, moeder, gezin en haarzelf. Die leven op het moment dat de wereld  op slot gaat en iedereen terugwerpt in de zoektocht van 'hoe wil ik leven?'

Wat heb jij een krachtig boek geschreven.  Ik kon het boek niet meer wegleggen, ik moest het uitlezen. 

Ik heb het niet droog gehouden. Ontroerend was het en deels heel herkenbaar. Mijn beide ouders leven niet meer en ik herken de emoties rond het eindige leven en vooral het niet meer hebben van enige regie. Overgeleverd zijn aan de medische wereld en niet zelf mogen beslissen. Uiteindelijk dan, in het geval van mijn ouders, een best wrede dood. Dat heeft er bij mij best ingehakt en zo wil ik het dus absoluut zelf niet. 

Door dit boek besef ik weer dat er dingen vastgelegd moeten worden. Dat je niet kunt denken 'ach dat komt nog wel, zover is het nog niet'. 

Een boek wat impact heeft en waar je over na blijft denken en ook al heeft geleid tot gesprekken en discussies. 

Een vriendin van mij verwoorde het zo: 

'Ik vind sowieso dat iedereen recht heeft op zijn dood, je hebt immers ook niet voor je eigen leven gekozen'.

Goed gedaan Manon! Blij dat ik het boek gelezen heb.