Het verhaal

Woord vooraf

Ik heb nooit de drang gevoeld om de waarheid te spreken. De waarheid bestaat immers niet: alles wat je denkt, voelt en ziet is een reflectie van eerdere gebeurtenissen in je leven. De zachte klei in je hersenen die je bij je geboorte krijgt, wordt gekneed totdat er een vorm ontstaat die, in het mooiste geval, iets vertelt over jouw eigen authenticiteit.

Toen mijn vader op 10 februari 2020 werd getroffen door een ernstige beroerte, waarbij hij linkszijdig verlamd raakte, werd zijn klei beschadigd. Het was niet de eerste keer, de hersenen van mijn vader zijn al vaker op de proef gesteld. Toch werd het dit keer meer dan ooit de uitdaging om op zoek te gaan naar zijn verhaal, nu het zo diep verscholen lag achter zijn beroerte.

In dezelfde periode werd de wereld getroffen door een virus. Emoties, inzichten en meningen waren niet eerder zó uiteenlopend, zó uitgesproken. Het ‘welles-nietes’ en het gelijk krijgen leken soms belangrijker dan de vraag: wat betekent het voor jou?

In mijn verhaal probeer ik door de ogen van mijn vader de context te schetsen van een historische tijd. Waarin de consequenties van het virus ons allemaal raken. Waarin ik gaandeweg me steeds meer in het midden voel staan. Nergens voor, nergens tegen. Soms bijna meningloos. Machteloos. Lamgeslagen en emotieloos.

Op de weg terug naar mijn hart, kom ik bij de kern. Het zelfbeschikkingsrecht. Het recht te mogen denken, vinden, voelen en besluiten, zolang het om jezelf gaat. Nu mijn vader niet meer voor zichzelf kan spreken, vertel ik zijn verhaal. In de hoop dat we, naast het beschermen van een ander, evengoed blijven praten over kwaliteit van leven en de dood.

Hebben we niet simpelweg het recht

de regie over ons eigen leven te voeren?