Baarkruk

Misschien heb ik wel een voorbeeldfunctie. Een 'rolmodel' in bizarre situaties. Zo zal ik nooit vergeten dat ik mijn vriendin vroeg aanwezig te zijn bij de geboorte van mijn eerste. Of dat achteraf een goed idee was, vraag ik mij af. Ruim een jaar later was ze zelf zwanger. 'Ik beval op een baarkruk.' vertelde ze mij stellig en vooral die stelligheid intrigeerde mij. Ik vroeg om toelichting. Ze gaf aan toch best geschrokken te zijn van de wreedheid van mijn worp en wilde dat haar man besparen. Ik gaf haar geen ongelijk. En ik schaarde mezelf tevreden dat ik met mijn voorbeeld een scheiding bij een ander kon voorkomen.

Vacuüm

Nu mijn boek 'Iedere dag een stukje beter' klaar is en in handen van de lezers ligt, heb ik zelf het gevoel even in een vacuüm te zitten. Afwachten is niet mijn sterkste kant. Het liefst zou ik de lezersreacties eruit willen pompen, maar geduld is een schone zaak. 'Wacht nou maar af', zou mijn vader zeggen en geërgerd zou ik roepen dat ik dat niet kan. Hij zou slechts glimlachen.

Eikenhout

Terug naar de voorbeeldfunctie. In het boek beschrijf ik dat ik al een aantal keer geprobeerd heb een speech voor mijn vader te schrijven. Voor het geval dat. Omdat ik zeker wist dat als het ooit zover zou komen, ik de woorden niet zou vinden. Teveel prikkels in de drukke dagen voor de begrafenis zou voelen. Geen rust om te zeggen wat ik écht zou willen vertellen. En dus schreef ik Eikenhout versie 3 en later versie 4.

Laatje

Een andere vriendin zegt dat ze hier een voorbeeld aan heeft genomen. Dat ze ook vast een eikenhoutversie is gaan schrijven. Het schriftje zorgvuldig in een laatje heeft gestopt en af en toe iets aanvult. Dat het haar een rustig gevoel geeft, mocht het zover zijn. Dat vind ik dus echt héél gaaf. Dat verhalen van anderen je kunnen inspireren om in beweging te komen. Iets te veranderen of bespreekbaar te maken waarvan je dacht dat het niet kon. Precies dat is het doel van het boek.